Dziura w całym.

Nie narzekam - ja po prostu stwierdzam fakty.

 Zbyt często się denerwuję.

 Zawracam sobie sama głowę rzeczami, które nie mają większego znaczenia. Zauważam, że problemy innych mają dużo większą skalę, niemniej jednak moje wciąż mnie męczą. 

Nie doświadczyłam biedy i znając siebie i swoje możliwości- nigdy nie doświadczę, nie molestowano mnie psychicznie czy fizycznie, nie doświadczyłam przemocy, nigdy nie miałam złamanej żadnej części ciała ani  poważnego wypadku. Dlaczego więc moja głowa tak kocha wymyślać czarne scenariusze? 

Nie zjadę szybko na nartach, bo uderzę w drzewo i umrę na drzewie. Podlewając kwiaty nie zbliżę się do Juki bez zamknięcia oczu.,bo ma ona ostre zakończenia liści. Nie zabiję większego robaka, bo brzydzi mnie dźwięk, który wydałoby jego miażdżące się "ciałko". Nie dotknę pająka, mimo że wiem, że nie gryzą. Twierdzę, że ryby gryzą i się ich boję, chociaż jak byłam mała głaskałam w mojej wannie karpia, który chwilę później miał wylądować na świątecznym stole. 

Boję się szybko jeść chleb w obawie przed ugryzieniem czegoś, co mogłoby znaleźć się w cieście i połamać mi zęby :D (tu sytuacja ma swój początek w dzieciństwie kiedy to jeden znajomy stwierdził, że jego kolega sobie połamał zęba, bo w chlebie z R**Y [nazwa piekarni sprytnie ukryta:D] był gwóźdź. Boję się głaskać psy i koty, mimo, że tak naprawdę nie mam żadnych złych wspomnień z ugryzieniami.

Jak byłam dzieckiem nie bałam się niczego. Usłyszałam kiedyś, że jak kobieta więcej wie to więcej rzeczy wywołuje w niej strach, ponieważ zdaje sobie ona sprawę z możliwych konsekwencji.

Boję się wielu rzeczy. TRYWIALNYCH.

Cieszy mnie fakt, że coś, czego boi się większość ludzi - bycie sobą i mówienie co się o kimś/o czymś myśli - mi przychodzi z niesamowitą łatwością i daje mi to poczucie, że moje "boję się" wielu rzeczy jest dużo mniejszą wadą niż bycie zakłamanym.

Buty - Deezee sandals, Spodnie - Zara jeans, Koszula - Bershka shirt, Top - Hm top, Torebka - Monnari bag, Zegarek - Michael Kors watch